still ill

Αν και έχω αναφέρει κάποιες αγαπημένες ταινίες είτε έμμεσα, είτε μετά από την πρόσκληση της αγαπητής Cuentos nat και στην οποία απάντησα στο ιστολόγιο της,ωστόσο η discolata μου δίνει την ευκαιρία να παραθέσω και κάποιες άλλες:
1.Irma la douce - The apartment.
Ο λεπτός κυνισμός του Wilder αναδεικνύεται μέσα από εξαιρετικούς διάλογους απλών ανθρώπων που όμως μοιάζουν τόσο ξεχωριστοί.Ο συνδυασμός του Jack Lemmon(απροσδόκητα φινετσάτος για κωμικός) με την Shirley MacLaine είναι μοναδικός και στις δύο ταινίες.
2.Ridicule.
O φακός του Leconte θαρρείς πως είναι ερωτευμένος με τις πρωταγωνίστριες του.Δεν ήξερα ποια από τις ταινίες του να επιλέξω,τελικά η ζυγαριά έγειρε προς τη συγκεκριμένη.Ο Jean Rochefort,απολαυστικός άλλη μια φορά,το ίδιο και το αγωνιώδες κυνήγι των λέξεων που καταδυναστεύει όλους εκείνους που συμμετέχουν σε αυτό,με την τυραννία της οξύνοιας,όπως χαρακτηριστικά την αποκαλεί ο ξεπεσμένος ευγενής προτού αυτοκτονήσει,να παίζει πρωτεύοντα ρόλο σε ένα θέατρο ανθρώπινων αδυναμιών.
3.The ladykillers - The lavender hill mob.
Ο φλεγματικός Alec Guiness δίνει ρέστα σε αυτές τις 2 μαύρες κωμωδίες των Ealing studios,όπου τα μελετημένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια σχέδια δύο συμμοριών ανατρέπονται από τα ειρωνικά παιγνίδια της τύχης.
4.Τα φτερά του έρωτα.
Από τις ταινίες που πεισματικά αρνούμαι να παρακολουθήσω στη μικρή οθόνη,περιμένοντας το καλοκαίρι μήπως και την ξαναδώ σε κάποιον θερινό,για να φύγω το ίδιο συγκλονισμένος κάθε φορά.Στα λίγα λεπτά που μεσολαβούν από τους τίτλους τέλους μέχρι την στιγμή που θα περάσεις την πόρτα της εξόδου και θα ανάψεις βιαστικά τσιγάρο,βρίσκεσαι μετέωρος ανάμεσα στις σκηνές του δρόμου ή της πλατείας και σε αυτές του φιλμ και βαδίζεις στα χαμένα, επαναλαμβάνοντας σαν υπνωτισμένος:"Όταν το παιδί ήταν παιδί..."
5.Croupier.
Ακόμα και αν δεν υπήρχε ο Ντοστογιέβσκη με τον "Παίκτη" ή η προσωπική(περιστασιακή) ενασχόληση με τον τζόγο,η ταινία θα έμπαινε στις αγαπημένες μου για τον κυνισμό και την αίσθηση της νωθρότητας με την οποία ερμηνεύει τον ρόλο του ο υπέροχος Clive Owen.
6.Matrix 1.
Αμφιταλαντευόμουν μεταξύ αυτής της ταινίας,του Star Wars 1(Episode IV) και του fight club.Αν και βρίσκω αριστουργηματική την ταινία του Fincher στο πρώτο ημίωρο,μετά κάπου χάνεται και το story κάνει κοιλιά για να σε ξανακερδίσει πλησιάζοντας προς το τέλος.Για την τελική επιλογή αναγκάστηκα να παρακολουθήσω τη συγκεκριμένη για να θυμηθώ κάποιες σκηνές με αποτέλεσμα να με καθηλώσει από την αρχή μέχρι το τέλος.Αυτό και μόνο ήταν αρκετό για να δικαιολογήσει την απόφαση.
7.O γρουσούζης.
Ορέστης Μακρής.Τίποτε άλλο(αν και αδικώ εδώ τον Τζαβέλα).

ΥΓ1.Θέλω να σημειώσω πως αισθάνομαι άσχημα που ενώ σε αυτό το παιγνίδι των ταινιών συμμετείχα,στο προηγούμενο στο οποίο με είχαν προσκαλέσει η archive και ο houli v δεν είχα συμμετάσχει,έχοντας αποφασίσει να μην ξαναγράψω στο ιστολόγιο.Ελπίζω να με συγχωρέσουν.
ΥΓ2.Ο τίτλος του ποστ είναι δανεισμένος από την ομώνυμη ταινία του Stanley Donen.

'Hμουν μες στην αγάπη σου τόσο καιρό κλεισμένος,
μ'αυτό δε θέλω και να πω,πως μου ήταν φυλακή:
μα τι τα θες,όλα περνούν,ας μένει ίσαμ' εκεί
θέλω να φύγω τώρα πια,γιατ' είμαι κουρασμένος...

'Ισως κανένας πιο τρελός,ή πιο βασανισμένος,
να βρει σε σένα την παλιά χαρά,τη μαγική
όσο για μένα,δε μπορώ,μου είν'αρκετό ως εκεί
θέλω να φύγω τώρα πια,γιατ'είμαι κουρασμένος...

Θέλω και πάλι να χαθώ στην πρώτη μου σιωπή,
να μη θωρώ,να μη γροικώ τι γίνεται τριγύρω,
να λησμονήσω ως και χαρά κι αγάπη τι θα πει

Θέλω τα μάτια μου τα δυο να κλείσω,και να γείρω,
κι αφήνοντάς σε να χαθείς στα πέρατα του δρόμου,
να σ' έχω,τότε,συντροφιά,για πάντα,στ' όνειρό μου...
Αυτό δεν είναι ένα σονέτο του Λαπαθιώτη.Είναι ένας κόσμος ή μια πόλη.Ένα μέρος οικείο που δεν ξέρεις τι υπάρχει έξω από αυτό.Περνάς συνέχεια από τις πλατείες του όμικρον,στρίβεις με κάποιον φόβο στις γωνίες του νι,κοντοστέκεσαι διαρκώς στα μονοπάτια του ταυ.
Όλη σου η ύπαρξη είναι εγκλωβισμένη σε αυτές ακριβώς τις αράδες.Πίσω από τα γράμματα φανερώνονται οι συνήθειες,ανάμεσα στα κόμματα μετράς τον χρόνο.
Και είναι πραγματικά αστεία τα παιγνίδια που αυτός μας παίζει.
Τόσο καιρό χάθηκες στους λαβύρινθους αυτής της φανταστικής πόλης,ενώ δεν αρκούν παρά ελάχιστες στιγμές για να διαγραφούν όλες οι διαδρομές που χάραξες και οι άσκοπες περιπλανήσεις σου.
'Ενα ξεχασμένο πρόσωπο που αναπάντεχα συναντάς και δυο μάτια που κάποτε το χρώμα τους σου θύμιζε καλοκαιριάτικα απογεύματα τα σβήνουν όλα αδιακρίτως.
Κρίμα που μια φράση παραμένει ανεξίτηλη:
"Είχα τόσα ωραία πράγματα και συ μου τα χάλασες".


(Το ποίημα Απαυδημός του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη από τις εκδόσεις Ζήτρος.
Ο στίχος των στέρεο νόβα από "το ταξίδι της φάλαινας").